woensdag 21 december 2011

"Pure chocolade even goed voor conditie als joggen."


Pure chocolade even goed voor conditie als joggen - Fit & Gezond - HLN

Aha.
Vandaar dat het met mijn conditie, al bij al, nog meevalt.
Ondanks een heel jaar niet joggen.

Er worden zo veel (pseudo)wetenschappelijke onderzoeken gedaan, dat er altijd wel eentje in je kraam past. Ik weet het.
Ook twee glazen rode wijn per dag is heel goed voor je gezondheid. Hoera.
Wat leef ik toch gezond.

vrijdag 16 december 2011

zondag 11 december 2011

Groot nieuws :


IK KAN TERUG LOPEN !!!!

Binnenkort meer uitleg : op mijn loopblog (die gedurende een jaar even stil lag als ik).
Mijn loopblog is terug te vinden bij "over mij" en bij mijn lijst met blogs.

woensdag 7 december 2011

Het vervolg : Filip in Namibië.


(Copyright ??? Deze foto gaat vandaag duchtig rond in België.)



(Eerst de laatste regels van mijn vorig bericht lezen.)

Dank u, Sinterklaasje.

Wij, Belgen, kregen een mooi sinterklaasgeschenk : een regering.
Eindelijk een regering ! Hoera.
Wat een opluchting.
Zelfs in de buitenlandse pers was het groot nieuws.
België heeft nu een 'gay prime minister'.
Een buitenlandse krant schreef over Di Rupo : "Hij houdt zijn privéleven privé, in een land waar zijn geaardheid weinig ophef veroorzaakt."
En dat is waar.
Wat kan het ons, Belgen, schelen dat onze premier homo is ?
...
Eigenlijk zijn de conservatieve, katholieke en rechtse Vlamingen in die dingen toch wel behoorlijk progressief, bedenk ik nu.
In veel landen zou het absoluut niet kunnen : een homofiele premier.
En hier kraait er geen haan naar. We hebben wel andere dingen aan ons hoofd.
Elio is bij de Vlamingen vrij populair.
Hij doet heel erg zijn best om Nederlands te spreken.
Maar hij vindt het een ongelooflijk moeilijke taal. Hij is nochtans een zeer intelligent iemand, chemicus van opleiding. Dat is niet niks.
Maar niet iedereen heeft een talenknobbel natuurlijk.
Vlamingen die om zijn Nederlands lachen, moeten bedenken dat het Frans van sommige Vlaamse ministers ook niet je dat is.
...
Haha.
Filip De Winter twitterde ooit : "Di Rupo premier ? No way ! Dan verhuis ik naar Namibië !"

Daaag, Filip. Belofte maakt schuld.

zondag 27 november 2011

Een echte Belgische regering in zicht ?

"Ze" hebben een akkoord !
Het nieuws ging als een lopend vuurtje rond.
Nadat de rating van België op de internationale markt was gezakt, van AA+ naar AA of zoiets, hebben "de onderhandelaars" eindelijk een akkoord.
Een zoveelste theaterstuk werd de voorbije week nog opgevoerd : weer naar de koning, weer verder moeten doen. Wat moesten ze anders ?
Geen enkele Belg wou er nog wat van horen. Maar je kon niet anders dan ervan horen. Op radio, tv, internet, kranten. Overal.
.
En plotseling is het gelukt.
Hoe verzoen je socialistische standpunten met neo-liberale ? Het moet wel aartsmoeilijk zijn.
Ik zou niet graag aan de onderhandelingstafel gezeten hebben. En hele nachten vergaderen. Kunnen die dat niet op normale werkuren doen ?
Enfin, ik ben benieuwd naar de nieuwe regering. Die is er nog niet, maar ze gaat er dus toch komen. Hoi hoi. Of er daarna iets goeds van komt. Ik heb er grote twijfels over.
Maar kom : er zijn weer compromissen gesloten. Het ging deze keer wel hééél moeilijk.
België kampioen van het compromissen sluiten ? Nee, zelfs die titel zijn we nu wel kwijt. Het heeft veel te lang geduurd.

woensdag 9 november 2011

Poetsvrouw schrobt deel van kunstwerk van 800.000 euro weg.


Dit bericht stond vorige week in de krant.
Het "kunstwerk" van Martin Kippenberger bestaat uit een menshoge toren van houten balken. In het midden onderaan staat een bak, met een witte kalkvlek.
Een ijverige poetsvrouw poetste die kalkvlek weg.
En nu maar lacherig doen om die poetsvrouw.
Ja, zeg.
Een bak met een kalkvlek.
Komaan.
Ik hou veel van moderne kunst, en het mag best origineel zijn.
Maar, een bak met een kalkvlek...??
Die poetsvrouw heeft gelijk. Schrobben maar.
.
Het is niet de eerste keer dat er een "kunstwerk" weggeschrobd is. Enkele jaren geleden werd er ook al eens een grote vetvlek op de muur van een museum te lijf gegaan, met ontvettende producten.
Ik probeer me de ontsteltenis van de arme poetsvrouw voor te stellen, toen men haar vertelde dat dat een kunstwerk was, dat zij zojuist had weggepoetst.
Het mens zal er veel meer werk aan gehad hebben dan de "kunstenaar".
Arme poetsvrouwen en -mannen van deze wereld.
Ooit werd er ook eens een hoop rommel in een hoek van een museumzaal opgeruimd. Oei, ook dat was een kunstwerk.
.
Moraal van het verhaal : ambieer je een job als poestvrouw of -man : ga nooit nooit nooit in een museum poetsen.

zaterdag 8 oktober 2011

Naar Bozar geweest


Donderdag heb ik de tentoonstelling "Brazil, Brasil" bezocht in Bozar.
Ik vond het hoog tijd om nog eens aan een culturele activiteit deel te nemen en had me dus ingeschreven bij UPV voor de rondleiding. (UPV is "uitstraling permanente vorming" van de VUB en richt allerhande lezingen en culturele activiteiten in voor iedereen.)
Europalia staat deze keer helemaal in het teken van Brazilië.
Ik dacht dat dat wel interessant kon zijn, want van Brazilië kende ik nog niet erg veel.
De tentoonstelling was wel de moeite waard, maar, helaas helaas : de gids was vreselijk. In de eerste, vrij donkere zaal, waar één kunstwerk stond, begon hij zijn lesje af te rammelen. En die spraakwaterval stopte niet meer. Hij babbelde een kwartier vooraleer we naar de tweede zaal togen. En daar bleef hij weer het zelfde herhalen. En we bleven weer zo lang staan in een zaal waar weinig te zien was. We waren als eerste binnengegaan, maar heel wat groepen haalden ons met gemak in. Ik dacht dat de tentoonstelling misschien maar klein was, en dat hij ons daarom zo lang aan het lijntje moest houden. Onze rondleiding moest normaal 1,5 uur duren. Maar na een uur hadden we nog bijna niets gezien. Ik begon me ongelooflijk te ergeren aan die man, die dan nog als stopwoord in elke zin het woord 'eigenlijk' gebruikte. En als je daar begint op te letten....
Na een uur besloot ik om alleen verder te gaan. En daar kwamen de ruime lichte zalen met modernere Braziliaanse kunstwerken. Veel mooier dan de werken uit de koloniale periode, maar deze heb ik allemaal heel wat sneller moeten bekijken.
Als ik even mijn oor te luisteren legde bij andere gidsen, vernam ik wat over de schilderijen zelf en niet alleen algemeenheden over Brazilië.
Wij, met ons groepje van acht, hadden gewoon pech dat we een slechte gids hadden.
Besluit :
In je eentje rond gaan, met ev. een audiogids, is een veel betere optie.
Nu is mijn bezoek aan bozar tegengevallen, gewoon door die ergerlijke gids.
Jammer.

zondag 2 oktober 2011

Johanna Schopenhauer en Andries Cornelis Lens


Ik heb in de bib weer een heel interessant boek op de kop getikt : "Een vrouw op reis : België anno 1828 volgens Johanna Schopenhauer."
Johanna was de moeder van de beroemde filosoof, Arthur Schopenhauer.
In het begin van de negentiende eeuw was de moeder bekender dan de zoon en werd de jonge filosoof geplaagd met de vraag of hij werkelijk de zoon van zijn bekende moeder was.
Als jonge weduwe trok Johanna naar Weimar en werd ze opgenomen in de kring van Goethe. In de culturele sfeer van Weimar werd Johanna zelf literair actief.
Terwijl Johanna bekendheid genoot, probeerde haar zoon als filosoof tevergeefs naam te maken in het Berlijn dat gedomineerd werd door Hegel en zijn navolgers.
Tussen de twee schrijvende Schopenhauers kwam het tot een bitter conflict.
(Bedenking van mijzelf : zou zijn moeilijke relatie met zijn moeder niet de oorzaak zijn van zijn bepaald kleinerende uitspraken over vrouwen in zijn filosofische uiteenzettingen ? Zijn moeder was een zeer intelligente vrouw. Dus wist hij heel goed dat vrouwen niet dommer zijn dan mannen. Hij wou gewoon zijn moeder pesten, denk ik. Helaas werd zijn filosofie heel serieus genomen, en gingen zijn denkbeelden heel lang mee, als absolute waarheid...)
Johanna reisde, samen met haar dochter, o.m. door België.
Twee vrouwen alleen op reis was in die periode vrij uitzonderlijk.
Met haar status van weduwe genoot zij echter de grootste vrijheid die een vrouw in de achttiende en negentiende eeuw kon hebben.
Zij reisde per postkoets van de ene stad naar de andere.
...
En wat lees ik hier op blz. 99 ?
"Een ander altaarstuk, een Verkondiging, moet ik nog vermelden. Het is van de beroemde schilder Lens, die nu als tachtigjarige grijsaard in Brussel leeft. Hoewel hij wegens zijn hoge leeftijd penseel en palet opzij heeft moeten leggen, hangt hij nog steeds met hetzelfde enthousiasme aan de kunst, die hem vanaf zijn vroegste jeugd bezielde. Ook als auteur verwierf hij een belangrijke naam in de kunstwereld : een werk van hem over de goede smaak in de kunst wordt door kenners geprezen, en ook de even grondige als geleerde verhandeling over de kledij in de Klassieke Oudheid wordt uiterst voortreffelijk gevonden."
Andries Cornelis Lens ?
Zou dat familie zijn ?
Ik heb even gegoogled en er blijkt een uitgebreide wikipedia-pagina te bestaan over deze Lens.
En blijkbaar moet er een werk van hem hangen, hier in de Hanswijkbasiliek te Mechelen. Wat een mens allemaal verneemt.
Ik zal daar toch eens een kijkje moeten gaan nemen.

zondag 18 september 2011

Happy Feet niet zo happy


Al enkele dagen zit ik met een pinguin in mijn hoofd.
Een pinguin ?
Ja, je weet wel, die pinguin die in Nieuw-Zeeland op het strand was gevonden. Dat beestje was de weg kwijt geraakt en had duizenden kilometers gezwommen, weliswaar een tikkeltje in de verkeerde richting. Hij had honger en dorst en hield het witte zand voor sneeuw. Zijn maag zat dus vol wit zand. Enfin, om een lang verhaal kort te maken : mensen hebben heb gered en hij mocht bekomen van zijn avontuur in een veilige omgeving, omringd door wetenschappers.
Hij kreeg een naam : Happy Feet (naar de pinguin uit een Disney-film).
Maar, zoals zo vaak gebeurt met goedbedoelende mensen, vorige week achtten ze de tijd rijp om Happy Feet zijn "vrijheid" terug te geven.
Hij kreeg een zendertje om. Zo zouden ze zijn tocht naar de Zuidpool kunnen volgen.
Met een groot duur schip voeren ze de oceaan op. En 2000 km (!) van Antarctica verwijderd gooiden ze het beestje in volle zee.
Op het filmpje van de "vrijlating" is duidelijk te zien dat Happy Feet er helemaal geen zin in heeft. Moest dat beest nog 2000 km zwemmen, in de juiste richting...
..
Amper een dag later kwam er al geen enkel signaal meer van het zendertje.
Waar is Happy Feet ?
Waarschijnlijk in de maag van een haai of een orka.
In ieder geval maak ik mij de bedenking : zou Happy Feet niet een iets langer en gelukkiger leven gehad hebben in een zoo ?
Of konden ze dat beestje niet wat verder wegbrengen dan op 2000 km van zijn thuis ?
Ze hadden er dan toch al die duizenden dollars ingestoken. Daar zal het ook niet op aankomen.
Als mensen zich bemoeien met het dierenrijk, loopt het al te vaak slecht af.
Het echte leven is geen Disney-film.

zaterdag 10 september 2011

Eén dagje zomer.


Het ergste van een slechte zomer is niet het minder goede weer, maar wel de mensen die de hele tijd zeuren over de slechte zomer. Donkere dagen werken nu eenmaal op het humeur. Dat is een feit.
Ik heb het er zelf ook moeilijk mee. De dagen worden alweer korter en er staat ons een lange winter te wachten. Tja, we moeten er toch mee leren leven. Het is elk jaar zo, in onze contreien : een paar mooie maanden en verder veel donkerte.
Maar ! Vandaag : een uitzonderlijke zomerdag (28°C is er voorspeld).
Hé hé.
Ik spreek met opzet van een zomerdag en niet van een "nazomertje", zoals Frank Deboosere. Nee nee, graag eerst nog wat echte zomer, hoor. Al is het maar één dag.
Wat een woord trouwens : "nazomertje", alsof er niet veel meer af kan, en met de betekenis in zich dat het nu weldra wel echt voorbij is.
....

Gisteren hoorde ik op het nieuws dat er een gigantische stroompanne was in San Diego en omstreken.
Ik stelde mij al de ongemakken voor die een stroompanne met zich meebrengt. Maar ééntje was ik vergeten. En dat bleek het grootste probleem. Het is daar zo'n 37°C en al de airco is natuurlijk uitgevallen. Dat is puffen, als je overal airco gewend bent.
Hier bij ons is het dus meestal te kil, en ginds véél te warm.
Hé Karen, is het daar ondertussen in orde gekomen ?

woensdag 7 september 2011

Zelf gemaakt !


Omdat ambachtelijke confituur zo veel lekkerder smaakt dan de jam uit de supermarkt, koop ik meestal enkel "ambachtelijk bereide" confituur.
In een hotel kan je dat af en toe ook op de kop tikken.
Nu kwam ik op het idee om dat eens zelf te maken.
Eerste handeling als je iets zelf wil maken, dat je nog nooit gemaakt hebt : de boerinnenkookboek opsnorren. Confituur maken : oh, dat zag er super-eenvoudig uit. En dat is het ook inderdaad.
Ik kocht een kilo pruimen. Heb er nog een paar van weggegooid (te rijp of te onrijp). En koken maar. En roeren maar.
Hier is het resultaat : 1 (één) potje pruimenconfituur. Ambachtelijk bereid door mij. Mmmmmmmmmmmmm.

zaterdag 27 augustus 2011

58 km gefietst.


Maandag heb ik met twee ex-collega's een lange fietstocht gemaakt.
Het was ideaal fietsweer : ongeveer 23 °C en bijna geen wind.
We vertokken aan de Colomabrug en volgden verder heel wat fietsknooppunten :
Langs het Zennegat naar de Netedijk, tot in Lier. Daar een hapje gegeten aan het Zimmerplein. Daarna de route verder gezet, langs O-L-Vrouw-Waver (mijn geboortedorp), Peulis, Bonheiden, en zo terug naar Mechelen.
58 km ! Het was jaren geleden dat ik nog zo'n lange fietstocht had gemaakt.
En het ging goed.
Ik moet toch iéts doen van sportieve activiteiten, nu het lopen nog steeds niet lukt.
Met een kilometertellertje op de fiets, ben ik natuurlijk extra gemotiveerd.
Onze gemiddelde snelheid lag wel maar rond 17 km/uur, terwijl ik dacht dat een normaal gemiddelijk 20 km/uur is. Maar ja, je moet toch goed kunnen rondkijken en genieten van de omgeving, ... en veel babbelen uiteraard. Dat laatste gaat fietsend beter dan lopend. Je trapt minder op je adem.
Zo'n fietstocht is zeker nog voor herhaling vatbaar.

zaterdag 20 augustus 2011

Zomers maanrock


Er hangt een vrolijke sfeer in de stad, vandaag.
Ik zie kleurrijk uitgedoste mensen, in opperbeste stemming, stilaan afzakken naar de Grote Markt, of naar de Vismarkt... Maanrock 2011 baadt (voorlopig ?) in de zon.
Iedereen gelukkig.
(Behalve mensen die daar echt vlak in de buurt wonen en niet houden van harde muziek : die plannen best elk jaar rond deze tijd een weekendje buiten Mechelen...)

donderdag 21 juli 2011

Maar hoe geraak je daar binnen ?



In Mechelen is er een vlietje gelegd in de Lange Heergracht.
Het is de bedoeling van het stadsbestuur om meerdere vlietjes, die verborgen liggen onder het wegdek, terug open te leggen. Dat is mooi voor de toeristen.
Maar : wat doe je met een geheel vernieuwd appartementsgebouw, waar vlak voor de deur plotseling een vlietje ligt ? (Appartementen te huur.)
Daar kan geen mens in of uit.
En, nee, er is geen enkele andere deur...

zondag 3 juli 2011

De helft

De eerste helft van het jaar zit er weer op.
Wat gaat het snel.
Ja, ik weet het. Alleen oude mensen zeggen altijd maar dat het leven toch zo snel gaat. Vroeger, toen ik op school zat, ging alles ontzettend traag. Vooral de les wiskunde. Zelfs de pauzes bleven maar duren en duren. Wandelen en luisteren naar de niet al te interessante verhalen van klasgenotes.
En dan de avonden : die waren helemaal verschrikkelijk. Ik zat nl. op internaat. Alles was even kleurloos. Uren en uren en uren. Gelukkig kon ik wegvluchten in de literatuur. Dàt was mijn redding.
Ik vertoefde dus eigenlijk de hele tijd in een andere wereld. In een mooie, boeiende wereld. Hoe ik het zonder boeken had overleefd, weet ik niet.
Eerst de typische meisjesboeken : Polly, Pitty, Annemieke, Loesje, Goudelsje,... noem maar op. Alle Vlaamse Filmpjes uit die tijd ; maar die waren nogal snel uit : nl. in één avond ; ze telden telkens precies 32 blzn. En daarna Ward Ruyslinck (was één van onze beste schijvers, maar de arme man is nu al totaal vergeten ; nog voordat hij dood is), Jos Vandeloo (idem dito), enz.
Later leerde ik, dankzij mijn man Patrick (die als germanist heel veel kende van literatuur) nog veel meer goeie boeken kennen.
En mijn nichtje Karen, die ook germaniste is, leert me nu nog verder kijken dan de Nederlanden en Europa.
Ik ben momenteel in een prachtig boek bezig, dat ik van haar heb gekregen : the Wind-up Bird Chronicle van Haruki Murakami.
Dus, hier stop ik maar met bloggen.
Geen tijd. Ik moet dringend verder lezen.

woensdag 22 juni 2011

zondag 12 juni 2011

Turnen


Al zeven maanden zit ik nu met voze benen en een onderrug die niet echt mee wil.
Echte rugpijn heb ik eigenlijk niet, maar wel een raar genepen gevoel ter hoogte van mijn middenrif. Lopen gaat niet, want dan begint dat meer en meer te nijpen. De dokters vinden niet waar het vandaan komt en kunnen het dus ook niet verhelpen.
Bij de laatste consultatie sprak de neurologe haar vermoeden uit dat het door een nekwervel kwam (waar een beetje artrose op zit, nauwelijks te zien op de scan).
De hele winter heb ik dus alleen maar wat gefietst. Stappen lukte in 't begin niet, maar gaat nu wel goed. Er zit dus enige verbetering in, heel langzaam.

Nu heb ik mij op het turnen gestort.
Ik heb de juiste rugoefeningen gekregen bij de kiné. Ik heb "rugweb" bestudeerd en heb zelf een heel programma uitgewerkt. Er is niets méér voor nodig dan een matje en een ruimte die groot genoeg is om uitgestrekt te liggen.
Veel van de klassieke rugoefeningen komen terug in de methode "pilates" (waar ik ook over gelezen heb). Zelfs bepaalde oefeningen uit het klassieke ballet zijn bruikbaar.
Bij mij is het gewoon de bedoeling om weer wat soepeler te worden, want door zo'n winter stil te zitten, ben ik eigenlijk maar een stijve hark geworden. En als je als 50-plusser niet beweegt, ben je waarschijnlijk nog veel sneller "oud" en "out".

Laatst kwam ik onze vroegere turnlerares tegen. Ze moet dik in de 60 zijn, maar wat een prachtige houding. Ook de danseres en balletlerares, Anouchka Balsing, die ik in Mechelen soms tegenkom, heeft een houding om jaloers op te zijn. Aan zulke mensen merk je onmiddellijk dat ze zorg dragen voor hun lichaam. Zonder aan alle nieuwe hypes mee te doen ; gewoon door altijd en overal te letten op een correcte houding.
Echte sport is het misschien niet, je hartslag gaat er niet van omhoog, maar ja. Men moet roeien met de riemen die men heeft.
En ja, ik mis het lopen nog steeds.
De dag dat ik voel dat het terug lukt om echt te lopen, zal ik direct weer vertrokken zijn...

woensdag 8 juni 2011

Fosses-la-Ville


Het voorbije weekend zijn Patrick en ik met vakantie geweest naar Fosses-la-Ville, een dorpje vlakbij Floreffe, niet ver van Namen.
Een dik uur rijden en je bent er. Wij rijden tegenwoordig niet ver meer als we met vakantie gaan. Er is nog zo veel te ontdekken in ons landje. Waarom dan honderden kilometers rijden op drukke gevaarlijke wegen ?
Op de foto zie je mij bij het zwembad(je). Pas vanaf dit weekend had de hoteleigenaar het zwembad gebruiksklaar gemaakt. Gelukkig maar, want het was heerlijk zwemmen, bij een buitentemperatuur van ongeveer 29°C.
Hoewel ik mij al lang voorneem om nu meer te gaan zwemmen, als vervanging van het lopen, was er van de zwemsport nog niets in huis gekomen. Nu heb ik dus in dit zwembad "gezwommen" : acht slagen heen en acht slagen terug. Tja, het is een begin.
Ik zit trouwens nog steeds met voze benen en het doet een beetje raar om daarmee te zwemmen, maar het gaat. Ook rugslag heb ik gedaan (dat gaat beter) en gewoon wat liggen dobberen (dat gaat het beste). Heerlijk.
En daarna mij laten drogen in de zon.
Mijn collega merkte maandag zelfs op dat ik een beetje kleur had gekregen. Stel je voor : ik, de grootste bleekscheet van Mechelen en omstreken, heb een gezond kleurtje ! En 't is niet uit een potje... Hoy hoy hoy.
En eigenlijk moet de zomer nog beginnen.

zondag 8 mei 2011

Durbuy


Prachtige midweek gehad in Durbuy. En natuurlijk gastronomisch. Mmmmmm.
(Zicht vanuit onze hotelkamer in Le Sanglier des Ardennes.)

zondag 1 mei 2011

Pluisje


Morgen is het al twee jaar geleden dat we ons Pluisje mochten gaan halen in Westerlo.
Wat gaat de tijd snel.
We moesten toen eerst nog een maand geduld oefenen, want ze moest 3 volle maanden bij haar moeder blijven. Een triestige maand, waarin ik de hele tijd met Musti in mijn hoofd zat. Die arme Musti was bijna 17 jaar oud geworden. Uiteindelijk werkten haar nieren niet meer en kon ze niet meer eten of drinken. Zo zielig. Ik legde haar nog bij haar drinkbakje, maar het beestje kon niet meer. Ik heb haar moeten laten "inslapen", zoals men dat zo mooi kan uitdrukken. Vreselijk, wat er dan door je heen gaat. Maar ik had geen andere keuze meer. Tranen met tuiten heb ik gehuild, die eerste week. Er moest maar iemand over een kat beginnen en daar ging ik weer.
Maar Pluisje bracht grote troost. Wat een schat.
Een echte knuffelpoes. Je mag haar zo vaak oppakken en knuffelen als je wil.
Alleen spontaan op de schoot komen zitten, dat doet ze niet zo gauw.
Dat deed Musti meer.

woensdag 27 april 2011

WAK



De Week van de Amateurkunsten is weer bezig : van 22 april tot 1 mei.
En weer was ik niet ingeschreven.
Ik had er deze winter geen zin in, omdat ik veel te veel zat te sukkelen met mijn rug en zenuwbanen en ik weet het eigenijk zelf niet waarmee allemaal. In ieder geval stond mijn hoofd niet naar kunst en creativiteit.

Maar : volgend jaar ga ik nog eens meedoen.
Het vraagt wel wat voorbereiding.
Het beste is ook dat men, voor een tentoonstelling, een bepaald thema kiest.
En mijn creaties zijn nogal uiteenlopend.
Potlood, aquarel, pastel, collages...

dinsdag 26 april 2011

Een schrijver is geen zanger.

Een paar weken geleden overleed, op respectabele leeftijd, la Esterella.
Een Vlaamse zangeres van voor mijn tijd.
Tom Lanoye, één van onze grote schrijvers, bracht hulde aan de overledene.
Niets mis mee...
...Ware het niet dat hij zich geroepen voelde om "Oh, Lieve Vrouwe Toren" ten gehore te brengen. Verschrikkelijk.
Misschien denkt Tom echt dat hij kan zingen.
Wat ik echter nog erger vind, is zijn uitspraak, als hij gewoon iets voorleest.
Van een germanist en schrijver, die toch constant met taal bezig is, verwacht ik een mooie uitspraak.
Niet dus.
Ook de uitspraak van Brusselmans is tenenkrullend.
Niet om aan te horen.
Onze schrijvers zouden toch een béétje moeite kunnen doen, vind ik.