Even in gebladerd, alsook in vele andere boeken.
De titel van dit ene boek bleef hangen : "Pleidooi voor het treuzelen".
Ik heb het daarna gevonden in de bibliotheek.
En het dient gezegd : het is een prachtig boek. Nu eens geen roman, maar non-fiction.
Op reis gaan, eender waar, zelfs in eigen stad, en lekker treuzelen.
De achterflap drukt het mooi uit : "De verbazing dat er altijd meer is dan wat je ziet, staat centraal in deze essays. Voor elk vergezicht schuift een schilderij, een foto, een film.... Zonder verbeelding valt er niets te zien."
Een heerlijk vakantieboek.
Nu ben ik al mijn hele leven iemand die het 'treuzelen' nogal goed onder de knie heeft. In een (boeken)winkel vergeet ik de tijd.
Altijd wordt 'treuzelen' als iets zeer negatiefs bestempeld. Je moet vooruit, steeds maar vooruit, en vooral niet treuzelen !
Vandaar mijn verbazing over deze titel : Pleidooi voor het treuzelen.
Opeens màg het.
Treuzelen, rustig rondkijken, niet de hele dag op je uurwerk kijken.
...
Het boek is opgedeeld in twee stukken : "Buiten" en "Binnen".
"Buiten" gaat over hoe men vroeger naar landschappen keek, hoe men ze vastlegde op doek, en hoe men in latere tijden de landschappen beschouwde, vooral vanuit kunstenaarsogen.
Wilde landschappen en tuinen, Franse en Engelse tuinen.
"Binnen" gaat over enkele schilderijen en musea, die nauwkeurig worden beschreven.
Wat die Peter Delpeut allemaal ziet in een schilderij !
Ik moet toch nog beter leren KIJKEN, hoor.
Een hand, de richting van een voet, de lichtinval bij een schilderij, het is allemaal geen toeval.
Dit is niet zozeer een boek dat pleit om lekker te treuzelen, maar wel één dat pleit om veel beter te KIJKEN.
En weg te dromen...
