zaterdag 1 december 2012

Het vergeten kunstproject : Sporen op de Korenmarkt.



Twee jaar geleden kondigde het Mechelse stadsbestuur een nieuw project aan.
"Laat je spoor achter op de Korenmarkt".
Uitleg :
In de middeleeuwen was de Korenmarkt de draaischijf van de graanhandel van Mechelen. Na elke marktdag bleven er sporen van graan achter. Sporen van menselijke aanwezigheid en activiteit. Aan het begin van de 21e eeuw zullen er opnieuw sporen achterblijven op de Korenmarkt. De Duitse kunstenaar, Norbert Rademacher, vertrok immers vanuit dit gegeven bij de creatie van zijn kunstwerk "Sporen".

Het kunstwerk werd als volgt aangekondigd :
'Sporen' zal bestaan uit honderden kleine schijfjes die ingewerkt worden in de kasseien van de Korenmarkt. Elk schijfje krijgt een unieke tekening, ontworpen door iedereen die zijn spoor wil achterlaten. De graansporen worden in Rademachers kunstwerk vervangen door hedendaagse sporen in roestvrij staal. Ze zullen de grootte van een muntstuk hebben.
Net als de handelaars vroeger op de Korenmarkt voor sporen zorgden, wil Rademacher de hedendaagse mens aanzetten om mee een spoor na te laten. Hierbij biedt de kunstenaar aan Mechelaars de kans om dit te doen in de vorm van een individueel vormgegeven schijfje.
Laat je spoor na.
"Ontwerp/teken jouw spoor binnen de contouren van het afgebeelde schijfje. Na betaling van 10 euro wordt jouw ontwerp gegraveerd in een schijfje en samen met de andere sporen uitgestrooid over het plein. Jouw spoor maakt dan deel uit van Rademachers kunstwerk, dat vanaf 2011 zal blinken op de Korenmarkt.

Alle sporenontwerpers worden uitgenodigd op de officiële inhuldiging van het vernieuwde plein en ze ontvangen een certificaat dat hun spoor bijdroeg aan het werk."



Het leek mij een mooi en interessant initiatief. Dus ontwierp ik mijn eigen spoor en stuurde ik mijn ontwerp in.

In de loop van de twee jaren die volgden, kreeg ik twee keer een mail met de mededeling dat de opening van het plein een beetje vertraging had opgelopen.

De Korenmarkt is ondertussen al lang helemaal klaar, maar aan het kunstwerk dacht men niet meer...
54 Mechelaars hadden een spoor ontworpen (minder dan men had voorzien), doch niemand ontving een uitnodiging voor de inhuldiging.

Nadat verscheidene ontwerpers zich vragen begonnen te stellen, heeft men onlangs eindelijk aan elke ontwerper een "certificaat" gestuurd. Maar van een feestelijke opening hebben we niets gehoord.
"De officiële opening werd "niet weerhouden" door het college van burgemeester en schepenen."

Als je op de Korenmarkt heel goed zoekt, zie je inderdaad enkele sporen liggen.
Je moet echt heel goed kijken !
Het mijne heb ik nog niet gevonden.
Het stadsbestuur verzekerde ons dat er geen enkel spoor onder een vast element, zoals het frietkot, ligt...
Er zijn al wel enkele schijfjes verdwenen. Zo heel goed lagen ze dus niet vast. Waarschijnlijk is mijn schijfje zo'n verdwenen spoor.

Er staat daar nergens een bordje met wat uitleg over het kunstwerk. Geen mens weet wat die schijfjes betekenen, àls ze ze al zien liggen.

Dit is ongetwijfeld het meest onopvallende kunstwerk van de hele stad, of misschien wel van het hele land.

zondag 4 november 2012

"Bart Cannaerts beledigt Afrikaan"


Schitterend filmpje, voor de campagne van 11.11.11.

Geacteerd, maar net echt.

Het publiek bestaat uit figuranten, die gevraagd waren om te lachen.

De boodschap is echter wel duidelijk, en daar gaat het om.

woensdag 24 oktober 2012

47 jaar geleden

Elsje -)


Zeg nu zelf : dat ziet er toch wel een heel braaf meisje uit.

zondag 14 oktober 2012

De nobelprijs voor de vrede gaat dit jaar naar :

DE EUROPESE UNIE.

't Is maar wat je onder "vrede" verstaat.

Vrede, als een toestand van (innerlijke) rust.
Of : het tegendeel van oorlog en wapengekletter.

Iemand die de nobelprijs voor de vrede wint, moet volgens mij toch iemand zijn die conflicten op een rustige en vredevolle manier tracht op te lossen.

Volgende beelden tonen een ander verhaal :


dinsdag 18 september 2012

Naar zee geweest, dit weekend.


Het was er nog mooi weer.
En,... er stond een nieuw (zeer opvallend) modern kunstwerk.
De meningen zijn nogal verdeeld, over dit 'kunstwerk'.
Oordeel zelf :


Opvallend is het wel.
En, naar mijn mening, nogal storend.




woensdag 9 mei 2012

Wat mensen zeggen en wat mensen bedoelen.

Het blijft moeilijk.
Elke dag opnieuw word ik ermee geconfronteerd. Mensen zeggen iets, maar bedoelen iets anders. Er wordt zo veel verkeerd begrepen.
In een gewoon gesprek kan je je nog een beetje richten op de klankkleur en de mimiek van de spreker. Bij de schriftelijke taal heb je alleen de tekst ; en die staat daar, zwart op wit. Vandaar dat mails zo makkelijk wrevel veroorzaken.
Je ziet de mimiek niet, je hoort geen stem, je ziet alleen maar die tekst.
Dus moet je in mails nog veel meer op eieren lopen dan in het echte leven.
Mensen zijn zo snel beledigd.

Het draait allemaal om sociologie.
Hoe ga je met mensen om ? Hoe verplaats je je in je medemens ?
Het is een levenslange zoektocht.
Ikzelf dacht dat ik, als vijftiger, al aardig wat bijgeleerd had inzake mensenkennis. Maar toch moet ik soms nog vaststellen dat ik iets of iemand totaal verkeerd heb ingeschat.
Het blijft hoe dan ook aartsmoeilijk...
Vooral omdat, in onze dolgedraaide wereld, de meeste mensen geen tijd en (vooral) geen zin hebben om zich te verdiepen in sociologie of in de psychologie van andere mensen.
Zij vinden het allemaal te vermoeiend.

Sociale contacten zijn wel aangenaam, en iedereen heeft er behoefte aan. Maar als het allemaal zo ingewikkeld is, denk je soms dat het makkelijker is om gewoon zo weinig mogelijk sociaal contact te hebben.
Vandaar dat ik echte éénzaten heel goed begrijp. "Pfff, wat een gedoe. Laat het al maar zo. Het enige wat ik vraag is om met rust gelaten te worden. Ik laat zelf toch ook iedereen met rust."
Maar natuurlijk zit een mens zo niet in elkaar. De homo sapiens is nu eenmaal een sociaal wezen, een kuddedier. Het komt er op aan het juiste evenwicht te vinden. De ene dag lukt dat al wat beter dan de andere.
Heel veel mensen beperken zich tot oppervlakkige sociale contacten, wegens gebrek aan vertrouwen in hun medemens ; wegens te vaak gekwetst.
Mijn jeugdidool, Boudewijn De Groot, zong het al : "... omdat ik nu wel weet : je kunt op niemand bouwen ; je kunt geen mens vertrouwen. Dus droom ik maar. Dus droom ik maar. En vergeet."


woensdag 25 april 2012

Herinneringen


Eergisteren was een belangrijke dag. Ik zou mijn klasgenootje, Karin, terugzien na meer dan dertig jaar. (Oei, wat word ik oud.) Dankzij facebook hebben wij elkaar teruggevonden. Wij twee zaten in Tildonk op internaat. We waren de enige twee internen van onze klas. Dat schept natuurlijk automatisch een band...
We spraken dus af om zeker eens samen te komen.
En wat kan je bij een eerste reünie beter doen dan eens een bezoekje brengen aan je oude school ?
Dus wij samen naar Tildonk.
De schoolpoort stond open (want het was een gewone schooldag), dus wij stapten vrolijk naar binnen. We wilden het daar allemaal eens terugzien.
Wat kwamen er veel herinneringen in ons op !
Weet je nog dit ? Weet je nog dat ?
En wat we allemaal hadden uitgespookt... Al bij al waren wij wel heel brave leerlingen, hoor.
Natuurlijk bleef ons wandelingetje binnen het domein niet onopgemerkt. Vier keer zijn we aangesproken met de vraag of ze ons konden helpen en wat we aan 't zoeken waren.
Maar als we uitlegden dat we oud-leerlingen waren, die uit pure nostalgie eens kwamen kijken, was het ok. Op het einde kwam de onderdirecteur himself nog een praatje maken en wat uitleg geven. De school is fel uitgebreid. Er zijn daar nu ook veel meer afdelingen. Het klooster zelf wacht op restauratie. Alle nonnen zijn er weg. Er leven er nog een paar, maar die wonen nu elders.
Ik had er op het internet al iets over gelezen. De hele site werd een tijdje geleden verkocht aan KVLV voor een symbolische euro. Men gaat er een "belevingscentrum over de eerste wereldoorlog" van maken. Het is belangrijk erfgoed.
De slaapzalen zijn wel verdwenen, en een mooie gang naast de art-nouveau-zaal, is weg.
Maar sommige delen zullen dan toch gered worden.
Het klooster van Waver is wel veel chiquer, maar dat van Tildonk is ouder. Tildonk was het "moederhuis" van de Ursulinen...

zaterdag 7 april 2012

Met twee blogs

zet je al eens een tekst op de ene blog, die eigenlijk op de andere blog moest staan.
Ach ja.

.......

Vrolijk Paasfeest, overigens, aan al mijn trouwe lezers. (Een stuk of vijf -) )

Gisteren las ik het stukje van Camps in De Morgen.
Naar aanleiding van de vele paasconcerten dezer dagen,
beweerde hij dat Vlamingen massaal naar de koers gaan kijken, maar nooit luisteren naar Bach...
Kom kom. Spreek voor jezelf, hé.
Ik luister wel naar Bach,
en jij (Camps) was vorig weekend nog belachelijk lyrisch aan 't doen over de ronde van Vlaanderen. "Dit gebroken land heeft een hele held".

Hoe verzin je het ?

zaterdag 17 maart 2012

Woorden schieten tekort.


Deze zin hebben we de laatste dagen vaak gehoord : "Woorden schieten tekort".
Wat is dat toch met onze taal ?
Waarom vinden we geen woorden, als we troost willen bieden, als we ons medeleven willen uiten ?
Op momenten dat het er echt toe doet, laat onze taal het afweten.
Waarom hèbben we dan een spreektaal ? Een schrijftaal ?
Dan kunnen we even goed (of beter) zijn zoals de dieren, lijkt me.
Die troosten elkaar door gewoon stilletjes bijeen te zitten.
Als mensen één minuutje stil zijn, vinden ze dat al indrukwekkend.
Altijd maar kwetteren, twitteren, zeveren. Misschien moeten we opnieuw leren wat stiller te zijn. Er wordt toch eigenlijk niet zoveel zinvols gezegd.

Ikzelf kreeg in mijn jeugd vaak de opmerking dat ik te stil was.
"Waarom zeg je zo weinig ?"
Nou, er viel niet veel te zeggen.
Dat het mooi weer was, dat het morgen nog beter weer zou worden, dat de ene of de andere een mooie rok aan had, en dat die of die toch maar een raar kapsel had.
Over een boek dat je gelezen had, moest je niet beginnen. De meesten lazen niet graag en snapten niet wat je er aan vond.
Ik was sowieso meer een luisteraar, en ik zocht vaak de stilte op. Nu nog, trouwens.
Er is niets mis met stilte.

En toch vind ik onze taal heel mooi.
Ik kan genieten van het geschreven woord.
Ik kan de woorden proeven.

Maar... waarom schieten woorden toch zo vaak tekort ?

zaterdag 3 maart 2012

Niks of niks


Gisteravond heb ik mijn oude liefde nog eens ontmoet : het THEATER.
Jan Decorte kwam naar de Mechelse stadsschouwburg, met zijn stuk "Niks of niks".
Opvallend veel jonge mensen in de zaal.
Achteraf hoorden we dat ze voor school "moesten" komen kijken. Ze moesten het naderhand ook bespreken. In onze tijd gingen ze met ons naar het theater op een namiddag. Zeker vijf à zes keer per jaar. Maar dat zal er nu niet meer af kunnen. Het zal niet nuttig zijn voor het bedrijfsleven en enige culturele kennis zal wel niet in de eindtermen zitten.
Maar kom.
Jan Decorte dus.
Patrick en ik hadden hem heel lang geleden al eens bezig gezien in Rijmenam. Een enorm grappig stuk, waarvan ik me nog één gezongen zin herinner : "Vat de koe bij de horens."
Deze keer was het dus het stuk "Niks of niks".
Ik had er vooraf niets over gelezen.
Nu wel : het blijkt een bewerking te zijn van Shakespeare's "Much ado about nothing".
Een zeer vrije bewerking (zoals we van Jan gewoon zijn).
Het was bijzonder geestig.
Jan Decorte is gewoon geniaal.

woensdag 8 februari 2012

Te vroeg !


Ik had in oktober wat bloembollen in de grond van mijn bloembakken gestoken.
Kwestie van in de lente te kunnen genieten van het ontluiken van vroege bloeiers.
Toch altijd leuker dan zomaar wat geraniums planten als 't al bijna zomert.
Nu was het in december zo warm dat er al voor nieuwjaar groene sprietjes tevoorschijn kwamen. Ik dacht : ach, als het wat wintert, zullen ze nog wel even wachten.
Maar nu het tot -15°C begon te vriezen, heb ik ze vorig weekend toch maar binnen gehaald. Ik weet niet of die jonge groene blaadjes tegen zo'n vrieskou bestand zijn.

Gevolg : daar heb je de paasbloemen al.
Nu zijn het dus noodgedwongen kamerplanten geworden.
Dat was de bedoeling niet.
Ze zijn er veel te vroeg !
Maar ja, ik vind ze toch weer prachtig.
Eigen kweek.
Op aangename temperaturen zullen we nog wel even moeten wachten.
De eerste paasbloem maakt de lente niet.

woensdag 25 januari 2012

Blog of facebook ?

Eindelijk kan men bij Blogger op een heel eenvoudige wijze een teller op zijn blog plaatsen. Vroeger was dat vreselijk ingewikkeld. Mij lukte het in ieder geval niet. En zonder teller heb je er het raden naar hoeveel mensen je blog bekijken.
Als er eens iemand een commentaar schrijft, ja, dan weet je dat die persoon even is komen kijken. Maar verder : niets.
Voor wie schrijf je ?
Wie leest het ?
Het valt ook op dat de meeste bloggers er na een paar jaar nauwelijks nog iets op zetten. Ze worden "blogmoe".
Hoe komt dat ?
Te weinig lezers ?
Niets meer te vertellen ?
Te weinig interactie ?
Ja, dat is het, denk ik : weinig of geen interactie tussen schrijver en lezer.
.
Dan maar naar facebook ?
Ik heb me tien maanden geleden ook laten verleiden tot facebook.
Een heel ander concept.
Je kiest, om te beginnen, je vrienden zelf en je weet dus ook perfect wie jouw berichtjes leest of althans kàn lezen.
Het begrip "vriend" is er echter nogal ruim geïnterpreteerd. Ik heb ondertussen vrienden die ik niet persoonlijk ken. Maar ze hebben dan bv. wel dezelfde interesses, e.d. Ik beperk het aantal ; want honderden "vrienden" hebben die je echt niet kent, vind ik onzin. De meesten zetten op facebook verwijzingen naar sites die ze interessant vinden, naar muziek die ze onder de aandacht willen brengen, enz.
Maar diepgang is er niet.
Het is een leuke speeltuin ; meer niet.
De interactie is er wel. Je vindt iets leuk... en je kan zelfs beginnen te chatten.
Mijn eerste chat-ervaring was die met mijn vriendinnetje van in het zesde leerjaar.
(van 40 jaar geleden, dus) Dat was echt leuk.
Je kan dus vrienden van vroeger terugvinden.
Maar... Ondertussen heb ik ook al gemerkt dat het bij velen niet verder gaat dan "Hé, dat is lang geleden. Alles goed ? Wat doe je tegenwoordig ?"
En verder niets.
Eigenlijk gewoon zoals wanneer je een oude bekende tegenkomt op straat.
De vriendschap wordt heus niet meer zoals toen.
Dus : je mag gewoon geen te hoge verwachtingen hebben.
Dat is het algemene besluit.
Het is en blijft een virtuele wereld.
Leuk, en soms zelfs interessant.
Meer niet.

zondag 8 januari 2012

Koopjes


't Is januari.
Waar ik ook ga of sta in de stad, het woord "SOLDEN" schreeuwt mij toe.
Er is geen ontkomen aan.
Reeds in de basisschool leerden wij dat "solden" geen correct Nederlands is.
Ik herinner mij nog een uitzending van "Hier spreekt men Nederlands" op de BRT. (Toen deed de openbare omroep nog zijn best om de mensen de standaardtaal aan te leren.)
Het zijn geen "solden", maar "koopjes".
In die uitzending zoomde de camera in op een paar werkmannen die met metalen buizen in de weer waren, en die zeiden : "Wij solderen ondertussen wel verder."
Die twee waren dus aan 't solderen. En dat is iets heel anders dan prijzen verlagen. "Solderen is een techniek om metalen onderdelen met elkaar te verbinden door middel van een metaallegering met een lager smeltpunt dan de te verbinden delen.", lees ik bij wikipedia.
Elke keer als ik de reclameboodschap "Wij solderen" zie, denk ik aan die twee mannen die zo ijverig aan 't solderen waren.

Jaren lang ging het de goede kant op.
Ik ontwaarde meer een meer "koopjes" en minder en minder "solden".
Maar toen kwam het Engels in de mode !
Het woord "solden" moest wijken voor "sale".
Vooral in de winkels die zich een jong imago wilden aanmeten, was er steevast "sale".
Gedaan met de solden !

Nu schijnt die trend weer wat overgewaaid.
Er zijn nu overal weer gewoon solden.
Wat is er mis met KOOPJES ? Of uitverkoop ?
Ik weet het niet.

Het is alleszins vechten tegen de bierkaai.
Misschien is het uit gemakzucht, in dit meertalige land : solden - soldes - sale.
Iedereen tevreden (?)
Ikzelf heb alleszins al een paar mooie koopjes op de kop getikt.
-50 % ; -70 % ; en dat al in de eerste week van de koopjesperiode. Nooit gezien.

Het mag gezegd : ze 'solderen' goed dit jaar. -)

maandag 2 januari 2012

Hoera, weer een nieuw jaar !

Lieve computerkindertjes : MIJN BESTE WENSEN VOOR 2012 !


Het klinkt als een levensgroot cliché : maar toch : een goede gezondheid aan iedereen toegewenst.
Want sinds vorig jaar weet ik pas echt wat dat betekent.
Vorig jaar was ik erg onzeker over mijn algemene gezondheid. Ik hàd iets, maar wist niet wat. (zie mijn loopblog) Dokters vonden niks. Alle resultaten van alle tests werden door mij minutieus onder de loupe genomen.
Men deed een test. En ik ging zoeken welke vreemde ziekte ze eigenlijk op te spoor dachten te zijn. Op het internet zoeken is soms zeer frustrerend. Want een deftige uitleg vind je toch niet. En je sprokkelt maar.
Ik werd er gek van. Maar stoppen deed ik niet. Want ik moest er alles over weten. Ik vond dat ik moest voorbereid zijn op het ergste. En erge dingen vond ik wel ; en die kwamen precies overeen met mijn symptomen.
Op den duur zag ik mezelf al in een rolstoel zitten. En het jaar 2O12 ging ik vast en zeker niet halen.
Maar ik heb het wel gehaald. Hoera !
En nog gezond ook.
Wat een geluk.
Maar, sindsdien denk ik wel veel vaker aan al die mensen die dat geluk niet hebben en die met één of andere ziekte door het leven moeten, en er ook nog het beste van trachten te maken.
Dus, dit jaar heb ik mijn (aangeboren) optimisme teruggevonden.
En goede voornemens ?
Die hou ik stil.
Want als er dan weer niks van komt...