De zee.

Weekendje aan zee : hééél goed uitgewaaid...

Turnen

Al zeven maanden zit ik nu met voze benen en een onderrug die niet echt mee wil.
Echte rugpijn heb ik eigenlijk niet, maar wel een raar genepen gevoel ter hoogte van mijn middenrif. Lopen gaat niet, want dan begint dat meer en meer te nijpen. De dokters vinden niet waar het vandaan komt en kunnen het dus ook niet verhelpen.
Bij de laatste consultatie sprak de neurologe haar vermoeden uit dat het door een nekwervel kwam (waar een beetje artrose op zit, nauwelijks te zien op de scan).
De hele winter heb ik dus alleen maar wat gefietst. Stappen lukte in 't begin niet, maar gaat nu wel goed. Er zit dus enige verbetering in, heel langzaam.

Nu heb ik mij op het turnen gestort.
Ik heb de juiste rugoefeningen gekregen bij de kiné. Ik heb "rugweb" bestudeerd en heb zelf een heel programma uitgewerkt. Er is niets méér voor nodig dan een matje en een ruimte die groot genoeg is om uitgestrekt te liggen.
Veel van de klassieke rugoefeningen komen terug in de methode "pilates" (waar ik ook over gelezen heb). Zelfs bepaalde oefeningen uit het klassieke ballet zijn bruikbaar.
Bij mij is het gewoon de bedoeling om weer wat soepeler te worden, want door zo'n winter stil te zitten, ben ik eigenlijk maar een stijve hark geworden. En als je als 50-plusser niet beweegt, ben je waarschijnlijk nog veel sneller "oud" en "out".

Laatst kwam ik onze vroegere turnlerares tegen. Ze moet dik in de 60 zijn, maar wat een prachtige houding. Ook de danseres en balletlerares, Anouchka Balsing, die ik in Mechelen soms tegenkom, heeft een houding om jaloers op te zijn. Aan zulke mensen merk je onmiddellijk dat ze zorg dragen voor hun lichaam. Zonder aan alle nieuwe hypes mee te doen ; gewoon door altijd en overal te letten op een correcte houding.
Echte sport is het misschien niet, je hartslag gaat er niet van omhoog, maar ja. Men moet roeien met de riemen die men heeft.
En ja, ik mis het lopen nog steeds.
De dag dat ik voel dat het terug lukt om echt te lopen, zal ik direct weer vertrokken zijn...

Fosses-la-Ville

Het voorbije weekend zijn Patrick en ik met vakantie geweest naar Fosses-la-Ville, een dorpje vlakbij Floreffe, niet ver van Namen.
Een dik uur rijden en je bent er. Wij rijden tegenwoordig niet ver meer als we met vakantie gaan. Er is nog zo veel te ontdekken in ons landje. Waarom dan honderden kilometers rijden op drukke gevaarlijke wegen ?
Op de foto zie je mij bij het zwembad(je). Pas vanaf dit weekend had de hoteleigenaar het zwembad gebruiksklaar gemaakt. Gelukkig maar, want het was heerlijk zwemmen, bij een buitentemperatuur van ongeveer 29°C.
Hoewel ik mij al lang voorneem om nu meer te gaan zwemmen, als vervanging van het lopen, was er van de zwemsport nog niets in huis gekomen. Nu heb ik dus in dit zwembad "gezwommen" : acht slagen heen en acht slagen terug. Tja, het is een begin.
Ik zit trouwens nog steeds met voze benen en het doet een beetje raar om daarmee te zwemmen, maar het gaat. Ook rugslag heb ik gedaan (dat gaat beter) en gewoon wat liggen dobberen (dat gaat het beste). Heerlijk.
En daarna mij laten drogen in de zon.
Mijn collega merkte maandag zelfs op dat ik een beetje kleur had gekregen. Stel je voor : ik, de grootste bleekscheet van Mechelen en omstreken, heb een gezond kleurtje ! En 't is niet uit een potje... Hoy hoy hoy.
En eigenlijk moet de zomer nog beginnen.