Woorden schieten tekort.

Deze zin hebben we de laatste dagen vaak gehoord : "Woorden schieten tekort".
Wat is dat toch met onze taal ?
Waarom vinden we geen woorden, als we troost willen bieden, als we ons medeleven willen uiten ?
Op momenten dat het er echt toe doet, laat onze taal het afweten.
Waarom hèbben we dan een spreektaal ? Een schrijftaal ?
Dan kunnen we even goed (of beter) zijn zoals de dieren, lijkt me.
Die troosten elkaar door gewoon stilletjes bijeen te zitten.
Als mensen één minuutje stil zijn, vinden ze dat al indrukwekkend.
Altijd maar kwetteren, twitteren, zeveren. Misschien moeten we opnieuw leren wat stiller te zijn. Er wordt toch eigenlijk niet zoveel zinvols gezegd.

Ikzelf kreeg in mijn jeugd vaak de opmerking dat ik te stil was.
"Waarom zeg je zo weinig ?"
Nou, er viel niet veel te zeggen.
Dat het mooi weer was, dat het morgen nog beter weer zou worden, dat de ene of de andere een mooie rok aan had, en dat die of die toch maar een raar kapsel had.
Over een boek dat je gelezen had, moest je niet beginnen. De meesten lazen niet graag en snapten niet wat je er aan vond.
Ik was sowieso meer een luisteraar, en ik zocht vaak de stilte op. Nu nog, trouwens.
Er is niets mis met stilte.

En toch vind ik onze taal heel mooi.
Ik kan genieten van het geschreven woord.
Ik kan de woorden proeven.

Maar... waarom schieten woorden toch zo vaak tekort ?